Ciepło- zimno

Wychodzę ci ja dziś sobie z łazienki i słyszę znajome burczenie. 

Znaczy się Szczęściarz znów wyciszył swoją komórkę i nie słyszy jej (normalny stan, gdy na gwałtu-rety muszę porozmawiać z mężem). Olałam sprawę, bo 

a) aktualnie nie musiałam nic mężowi przekazać, 

b) małoletni właśnie w tym momencie postanowili się pozabijać.

Za czas jakiś słyszę pytanie męża mojego jedynego (na szczęście):

- Ninka, szukam telefonu, nie wiesz, gdzie jest?

- Coś brzęczało- odpowiadam zgodnie z prawdą, bo przecież prawdomówna ze mnie żona....

Po czym przystępujemy do czynności, którą w naszym domu odprawiamy cyklicznie. Ba! z upodobaniem co dzień i ciągle. Szukamy. 

Wydzwaniam na komórkę Szczęściarza. 

Chyba brzęczy. 

Przedpokój?

 Nie.

 Salon? 

Nie.

 Pokój chłopców! 

Tak.

 Łóżko Młodszego? Nie. 

Pod oknem? Nie! 

Ale gdzieś przecież brzęczy! 

Za łóżkami, pod nimi,  w nich. Nic...

Nagle sięgam, gdzie wzrok nie sięga. W rzeczy Groszka. I wielki uśmiech, połączony z parsknięciem, wręcz opluciem własnej brody wypełzł na me lico.

Maluch skitrał telefon tatusia do swoich skarbów i zadowolony z siebie poszedł bajkę oglądać... Groszek od wigilii targa wszędzie z sobą, ba! on z nią śpi!- torbę na prezenty z Mikołajem. 

Jego ostatnie słowa przed snem brzmią "kokołaj". 

Pierwsze? "Mogę choinkę?" (włączyć, oczywiście, światełka), a zaraz potem "kokołaj gdzie?"

W torbie targa wszystkie swoje skarby, niekoniecznie otrzymane przy  okazji świąt. Po prostu pakuje tam zabawki, które mu się aktualnie podobają, bo, a nóż widelec, jakiś brat czy inna siostra zechce się pobawić piłeczką wielkości orzecha włoskiego czy plastikowym młotkiem albo niebieską lornetką?

Łazi więc sobie dziecię z torbą, od czasu do czasu stawiając ją na podłodze, bo 20 kuleczek mieści się akurat w dwóch dwuletnich łapkach, ale kokołaj już nie.....

I, jak widać na załączonym obrazku, zabawę w ciepło-zimno rodzicom też on funduje....