Nudy chcę, potrzeba mi nudy.....

Nie piszę, nie dlatego, że nie mam o czym. Ba! Gdybym miała czas pisać o wszystkim, co zdarza mi się w życiu, napisałabym encyklopedię. Pięciotomową co najmniej. A drugie tyle, gdybym miała dopisać, o czym zapomniałam, co zawaliłam...

A to wszystko pomimo planerów, przypominaczy i kalendarza na lodówce...

No nic. Może tym razem uda się coś częściej, systematyczniej... Ale nic nie wiadomo. Nigdy. Dziś np. poszłam do pracy normalnie, a okazało się, że paskud na C pokiełbasił nasze normalnie i dzień spędzałyśmy w półtora etatu (czyli dwie) zamiast pięciu osób... Na liczniku mam dziś 10500 kroków a do wieczora daleko...

Jeszcze ferie. Całe szczęście. Tylko dlaczego czas tak zasuwa? Groszek w maju będzie miał swoje święto, które wymaga mnóstwa przygotowań, a ja głęboko w polu...

Starsza młodzież na szczęście na rozdrożu- jeszcze siódma i już pierwsza liceum (czuję się staro...brrr) więc tu przynajmniej dodatkowego stresu nie ma.

Praca SIĘ nowa znalazła, aż wstyd przyznać się, że całe cztery minuty z garażu na parking się przemieszczam. Szkoda, że przez ruchliwy las drogą wojewódzką, bo mogłabym nadbagaż rowerem zrzucić po drodze. A tak szóstą oponkę (licząc razem z tymi samochodowymi) wożę na siedzeniu kierowcy...

Ostatnio myślę, że wybierając ścieżkę życiową powinniśmy mieć doświadczenie takie, jak po czterdziestce. Wiesz, co lubisz robić, co cię pasjonuje... A z drugiej strony ja miałabym ciężki wybór. I diy, i szydełko, i renowacja mebli, ogród i do tego  zainteresowanie skutkujące popełnieniem studiów podyplomowych... Trójka dzieci, dom, praca na pełen etat... Kocham to! I nudy potrzeba mi! Trochę, odrobinkę, ciutko...

Pozdrawiam!