Tym razem nie robię żadnych planów na przyszły rok...

Siedzę na kanapie, w ręku kawa, w jednym pokoju śpi Groszek, w drugim bawią się szkraby. I myślę. Myślę, że jestem szczęściarą (no, w końcu mam męża Szczęściarza :))

I myślę też, jak często tego nie doceniam. Chcę więcej, lepiej, szybciej, zamiast cieszyć się tym, co w tej chwili. A taka chwila też jest piękna.... 

Ale trzeba żyć dalej. 

Tak więc w lutym (jeśli wszystko się uda) wracam do pracy... Zaczynam wymyślać, jak to wszystko się potoczy. Taki już ze mnie okaz. Muszę wszystko poukładać, nie potrafię zacząć czegoś z myślą "jakoś to będzie"... Z jednej strony Groszek, z drugiej- ja. I wiem, że lepiej będzie dla niego, gdy wrócę do pracy (w tym miejscu niektóre osoby mogą być zbulwersowane...), bo lepiej spędzi czas ze szczęśliwą mamą, uwielbiającą swoją pracę, niż z tą jej wersją, zazdroszczącą innym wychodzącym z domu...

I poza zorganizowaniem swojego życia na nowo- nic innego nie planuję. Pamiętam jeszcze plany na nowy rok sprzed dwóch lat... Dla przypomnienia: dzieci-do przedszkola, ja- do pracy. Do czerwca plan wykonany, we wrześniu dostałam bonus: wiadomość o ciąży :))) I dlatego tym razem chcę tylko tego, by wszystko przebiegało bez większych zgrzytów, bym potrafiła łapać takie chwile, jak dziś, bym umiała się nimi cieszyć, nie próbując niczego przyspieszać... Myślę, że to dobry plan na cały rok... A będzie się działo, oj, będzie... Praca, niania, zerówka, pierwsza klasa... Nuda nam nie grozi... A jeśli będzie nudno, na pewno się nie obrażę.... 

Tak więc łapmy chwile, cieszmy się nimi i nudźmy się, ile tylko się da...

P.S. Nie będę się chwalić, jak byłam grzeczna w minionym roku, napiszę tylko, że Mikołaj był baaaardzo szczodry i już nie grozi mi odcięcie od blogowego świata, więc tak szybko się mnie nie pozbędziecie :) Miłego dnia!