Zaraza zarazę zarazą pogania...

Zaraza jakaś nas dopadła, jak nie Młoda, to Młodszy.. A tu pogoda sprzyja wyjściu i co? I dooopa, siedzimy w domu, u teściowej zresztą  :)

A tymczasem się dzieje. Działo, znaczy się. Cztery lata temu się nam był Młodszy objawił ze swoimi paluszkami pianisty (choć po ostatnich "gościnnych występach" u Damianka- kuzyna moich potworków, zawód: kieszonkowiec też wchodzi w grę- Młodszy zakosił  bowiem motorek kuzyna, a na pytanie, czy pytał o zgodę stwierdził, że "przecież następnym razem mu go odda"... ). 

Mój "świeży" czterolatek poza momentami, w których wqrza wszystkich dookoła jest całkiem rozkoszny.

Dziś np. usłyszałam, że to"najfajniejsze ujodziny w jego życiu" i że "zawsze marzył o takich prezentach"

Wczoraj zaprosiliśmy przyjaciół wraz z ich sześciolatkiem. Chłopcy bawili się klockami do czasu, gdy Młodszemu się odwidziało. Przeszedł raz i drugi po budowli kolegi... Nie można było z nim wczoraj dyskutować, sensu nie było, próbowałam dziś...

- Młodszy, dlaczego popsułeś budowlę kolegi? Chciałbyś, by ktoś zrobił coś takiego tobie?

- Nie chciałbym, a budowlę popsułem niechcący...

- Niechcący?? Dwa razy?

(tiaaa... niechcący, to ja wczoraj kawę rozlałam...)

Żal mi tego choruska, śpi już, z gorączką... A ja przypominam sobie, jak to było te cztery lata temu, uśmiecham się pod nosem, cieszę się, że mi dorasta, że odnajduje się w grupie, radzi sobie w życiu i powoduje, że często się uśmiechamy...