20 października 2013

Kłócą się, więc mam chwilę.....

Ponieważ doszłam do etapu "dom, dzieci, praca..." (myślę, że jesień ma tu dużo do powiedzenia), a ostatnio doszły mnie słuchy, że moje chroniczne zmęczenie ma coś wspólnego z piątkowymi wynikami badań (w poniedziałek okaże się, ile), nie będę truć niczego (i nikogo) na temat powyższego.....

W związku z tym dziś o małym karciarzu...

Kilka dni temu przychodzi do mnie Młodszy. 
Duży pokój wygląda, jakby bomba wybuchła w kasynie, w dziale karcianym. Co nieco miał tu do powiedzenia Groszek, bo wyczaił, gdzie chowałam przed potworzastymi te niekompletne sześć talii kart, którymi po kolei bawili się wszyscy...
Przychodzi, wyciąga do mnie łapę, w której miętoli kilkadziesiąt kart.

- Mamo, wybierz dwie karty!
- Już, co teraz?
- Teraz zobacz je!
- I?
- Są takie same?
- Nie...
- To oddawaj je!

Zabrał karty dając jednocześnie znać, że zabawa/ sztuczka zakończona....

.... i o poliglotce.....

Jedziemy samochodem. Wymyśliłam wycieczkę, z której cieszyłam się tylko ja, chyba.... Jedziemy, mijamy kolejne miejscowości większe i mniejsze, głównie te mniejsze... Mijamy kolejną pt.: Cisy. 
W ramach quizu wycieczkowego zadaję pytanie:

- Dzieciaki, kto wie, co to cis?

Oczekiwałam odpowiedzi w stylu "nie wiem", albo "drzewo", a słyszę:

- Ser.

Ponieważ jedną z ulubionych zabaw dzieciaków jest zabawa w pomidora, a dzieciaki często zmieniają słowo-klucz, pomyślałam, że Młoda zaczęła się bawić. 
I tak dalej podaję

- Pomidor!
- Ser!
- Pomidor!
- Mamo! To jest ser po angielsku!

Powiedziała, z miną pt." ale ta moja matka to nieuk..."

Co napisawszy idę zdjąć Groszka z jego pampkiem i nocnikiem z kanapy, gdzie wziął i się wdrapał, bestia mała....

13 października 2013

Trochę o tym. kilka słów o tamtym....

W zasadzie powinnam być wypoczęta...  
L4 w związku z zastrzykami w szlachetną część ciała Młodej, którą to dwa razy dziennie musiała wystawiać na światło dzienne rzeczona... 
Nie wspominając o zapalonym koszmarnie uchu z wszelkimi możliwymi konsekwencjami tego stanu....

To dlaczego w takim razie nie jestem? Może dlatego, że mój kalendarz ścienny, na którym zaznaczam co ważniejsze dni i godziny spotkań, wyjść na wycieczki, imprez  przedszkolnych & pozalekcyjnych wygląda jak graffiti w tunelu przy dworcu?

Wiem, narzekam znów, więc, co by tak nie było, to się pochwalę. 
Groszek wziął i poszedł po rozum do głowy i dał swej matce umęczonej, po szesnastu miesiącach, w końcu pospać. Co prawda kosztowało mnie to kilka fochów ze strony dziecięcia przez trzy czy cztery noce, z zamknięciem dostępu do części ciała, w której okolicach ląduje zwykle mała łapka miętoląc i ciamkając....
Za to kolejnej nocy..... Około szóstej rano pomknęła matka sprawdzić, czy dziecię oddycha, bo przecież niemożliwym jest, by tak spokojnie spało sobie.... A jednak! Pierwszą i drugą i trzecią.... I dziś też...

Ale pierwszej nocy, gdy nie chciał butelki, za to z uporem godnym maniaka, unikał łóżka swego małego, zabrałam koszmarek do własnego łoża, w którym rzucał się, wymuszał, a w końcu zszedł na podłogę. 
Myślałam, że chce wziąć butelkę, którą chwilę wcześniej tam zrzucił, a ten zabiera swoją największą zabawkę (zwykle siada na niej) i wciąga ją na łóżko. 
Wtedy okazało się, że nie śpi też Szczęściarz, z niepokojem obserwujący poczynania syna...

- Jak myślisz, będzie się bawił, czy chce ci przywalić?

....zaniepokoił się mój troskliwy mąż, jednocześnie odsuwając się z pola rażenia.....

Miłej niedzieli :)